نژادهای بومی، که به خوبی به طیف وسیعی از شرایط کشاورزی - زیست محیطی (آب و هوای مختلف، انواع بیماری، خوراک محلی) سازگار شده اند، دامداری پایدار را در مناطق حاشیه ای و دشوار در هر دو نوع کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه تضمین می نمایند. توصیف مولکولی منابع ژنتیکی قابل دسترس و جمع آوری اطلاعات در مورد تنوع و ساختار ژنتیکی برای توصیف و حفاظت از ژرم پلاسم بسیار ضروری است. تعیین ژنوتیپ کل ژنوم (Whole genome typing) درک ما را از ساختار ژنتیکی جمعیت های گونه های دامی اهلی، منشا آنها، اثر مهاجرت و همچنین جابجایی جمعیت های انسانی متصل به این فرآیندها را افزایش میدهد. نژادهای بومی، مخازن ژنی مهم برای صفات سازگاری میباشند و برای تضمین کارآیی برنامه های اصلاحی تنظیم شده برای شرایط جغرافیایی متنوع به کار میروند. در این مطالعه 20 نژاد گوسفند بومی ایران شامل شامل بلوچی، مغانی، شال، افشاری، زل، تالشی، مهربان، لری بختیاری، زندی، دالاق، نائینی، فراهانی، کبوده شیراز، ترکی قشقایی، سنجابی، قره گل، قزل، کردی خراسان، ماکویی و کلکویی با استفاده از تعیین ژنوتیپ افراد با SNPchip700k و بعد از آنالیز اولیه تعیین توالی کل ژنوم (Whole genome sequencing) مورد مطالعه قرار گرفتند.

اهداف اصلی پروژه:

درک ارتباطات ژنتیکی، تاریخ جمعیت، ساختار ژنتیکی درون و بین جمعیت ها در گوسفندان بومی ایران.

اثر انتخاب بر ژنوم گوسفندان بومی ایران.

بررسی میزان وجود هاپلوتایپ های مشترک (Haplotype sharing) بین گوسفندان بومی ایران.

شناسایی نشانگرهای خاص نژادی به منظور استفاده در آزمون انتساب.